Γυρίζω σπίτι από την δουλειά Παρασκευή βράδυ , βάζω αρκετά ξυπνητήρια για να σηκωθώ ξημερώματα Σαββάτου
ώστε να πάω να βρω τους φίλους μου που με περίμενουν, το πλάνο μου ήταν 6:30 το πρωί να έχω ξεκινήσει γιατί είχα 5 ώρες οδήγησης.
Όταν όμως εμείς κάνουμε σχέδια η κούραση γελάει..
Δεν άκουσα ποτέ και κανένα ξυπνητήρι, Δάποια στιγμή κάπου στις 7:30 ανοίγω τα μάτια, ξύπνησα και ένιωθα κουρασμένος, σκεφτόμουν πως πέρασε η ώρα , πως θα αργήσω να φτάσω, πως δεν αξίζει η ταλαιπωρία, το μυαλό έψαχνε αφορμές ώστε να το ακυρώσω.
Η ώρα έχει πάει 9 κι εγώ ακόμα πίνω καφέ, παίρνω το τηλέφωνο στα χέρια και πέφτω πάνω σε μια αγγελία από ένα πολυ παλιό Καβασάκι που είχε βάλει ένας μεγάλος κύριος για λογαριασμό φίλου του, μπαίνω να διαβάσω τα σχόλια και βλέπω ένα παλικάρι να ρωτά αν ενδιαφέρεται για ανταλλαγή.
Ο κύριος που είχε βάλει την αγγελία του απάντησε:
ΠΈΡΑΣΑΝ τα χρόνια φίλε!
Αφήνοντας να εννοηθεί πως ιδιοκτήτης δεν μπορεί να οδηγήσει πλέον....
Εκείνη την στιγμή ήταν λες και με κάρφωσε κάποιος στην καρδιά με μαχαίρι...
Πετάω το κινητό πάω στο δωμάτιο, παίρνω ένα σάκο , βάζω μερικά πράγματα μέσα και φεύγω...
9:30 η ωρα είχα πατήσει μίζα, πήγαινα να βρω τα φιλαράκια μου, να προλάβουμε...
Να προλάβουμε τα χρόνια πρίν περάσουν...